ฉันมาวัดพระธรรมกายได้อย่างไร

กาลครั้งหนึ่งไม่นานเท่าไหร่

สมัยก่อนตอนตัวฉันเป็นเด็กน้อย ไม่ได้รู้ประสีประสาอะไร เวลาไปวัดก็ตามพ่อแม่ปู่ย่า ไปยังงั้นๆ ไม่รู้ว่าผู้ใหญ่เขาไปทำอะไรกัน รู้แต่ว่า มีผู้คนมารวมตัวกันเยอะแยะมากมาย รู้แต่ว่า บรรยากาศที่วัดแตกต่างจากที่บ้านมาก ดูร่มรื่นเงียบสงบ เย็นใจ ยังไงบอกไม่ถูก

วัดแถบบ้านนอก เป็นที่พึ่งให้กับชาวบ้านอย่างครอบครัวฉัน น้ำดื่มน้ำใช้ยามหน้าแล้ง ก็ได้อาศัยน้ำจากสระท้ายวัดนี่แหละ ช่วยให้รอดมาได้

เมื่ออายุสัก10 ขวบที่วัดจัดงานบวชสามเณร ฉันและน้องชายอยากบวชกับเขามาก พ่อแม่ก็พาไปบวช ตอนนั้นไม่ค่อยรู้อะไร รู้แต่ว่าชอบเป็นสามเณร

ต่อมาเนิ่นนานฉันได้เข้ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ ชีวิตก็เปลี่ยนไป ต้องเรียนหนัก เครียดมาก แต่ก็ถอยไม่ได้ คนข้างหลังนั่งรอคอยความหวังจากเราอยู่

แล้ววันหนึ่ง ฉันก็ได้พบนิทรรศการชวนบวชพระภาคฤดูร้อน ฉันไปดูนิทรรศการ ด้วยความสนใจ แต่ยังไม่ได้คิดว่าจะบวช จนกระทั่งมีรุ่นพี่ท่านหนึ่ง หยิบหนังสือเล่มหนึ่งให้ยืมไปอ่าน หนังเล่มนั้นชื่อว่า

"เดินไปสู่ความสุข"

เมื่อฉันได้อ่านแล้วก็ได้ความรู้ใหม่ๆมากมาย รู้ว่าการปฏิบัติธรรม เป็นอย่างไร ฉันประทับใจมากในที่สุดฉันก็ตัดสินใจสมัครร่วมโครงการบวชภาคฤดูร้อนครั้งนั้น

การบวชครั้งนั้น เมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว ทำให้ฉันได้รู้จักวัดพระธรรมกาย ได้เรียนรู้เรื่องราวในพระพุทธศาสนาอีกมากมาย ที่สำคัญได้รู้ว่า "เรายังไม่รู้อะไรอีกเยอะ" ชีวิตยังมีเรื่องราวต่างๆให้ศึกษาอีกมากมายมหาศาล โดยเฉพาะเรื่องธรรมะปฏิบัติ ที่เป็นประโยชน์มหาศาลต่อชีวิตของฉัน จนกระทั่งบัดนี้

หลังจบโครงการบวช ฉันกลับมาเข้าเรียนต่อในชั้นปีที่ 2 แต่ชีวิตฉันเปลี่ยนไปมากมาย ฉันไม่เครียดเหมือนก่อน เรียนสบายๆ แต่ผลการเรียนพุ่งพรวดไปอยู่อันดับต้นๆของภาควิชา ชีวิตฉันมีความสุขขึ้นเยอะมาก ฉันตัดสินใจไม่ผิดจริงๆที่เข้าร่วมโครงการบวชครั้งนั้น

"กราบขอบพระคุณ พระเทพญาณมหามุนี(หลวงพ่อธัมมชโย) ที่จัดโครงการดีๆแบบนี้ ตลอด 40 กว่าปีที่ผ่านมา"